Walking on my own

Gisteren heb ik in het bos gewandeld. In mijn eentje, want de vriendin met wie ik zou gaan was misselijk en bleef natuurlijk liever thuis. Ik kwam er pas op het laatste moment achter, omdat mijn telefoon op stil stond (en de batterij was ook bijna op. Ik ben niet zo goed met mijn mobiele telefoon.) Vlak voordat de trein waar zij in zou zitten het perron opreed, zag ik haar appje, smsje en gemiste oproepen. Whaah!

Maar toevallig was net de gedachte in me opgekomen dat ik zo’n enorme wandelpro aan het worden ben, dat ik ook wel eens in mijn eentje zou kunnen wandelen. Dus besloot ik dat meteen in de praktijk gaan brengen. Vond ik best stoer van mezelf.Grappig dat in je eentje een hele wandeling maken iets is waarvoor je een drempel over moet. Die vriendin, die nog veel meer een wandelpro is dan ik, liep vroeger ook liever niet in haar eentje. Uit angst voor… ik weet eigenlijk niet precies wat. Enge mannen in de bosjes? Toevallig heb ik onderzoek gedaan naar seksueel geweld en weet ik dat enge mannen meestal niet in de bosjes op je liggen te wachten. Doorgaans ken je die enge mannen al of heb je er zelfs een relatie mee… Dat zei ik dus nog maar een paar keer tegen mezelf, daar zittend in de trein.

Ik vroeg me ook af of het niet saai zou zijn om in mijn eentje te wandelen. Of ongemakkelijk, een beetje zoals in je eentje in een restaurant zitten. Al die angsten bleken gelukkig ongegrond.

Het was namelijk heerlijk! Het was een soort hele lange mindfulnessoefening zonder dat het vervelend en frustrerend was (helaas vind ik mindfulness vaak vervelend en frustrerend, maar de laatste tijd niet meer zo, daar ga ik nog over schrijven.) In je eentje zie je meer, ruik je meer en voel je meer.

Het was fijn om helemaal alleen te zijn. En toch ook niet vervelend toen ik wel mensen (met honden) tegenkwam en daar een kort praatje mee maakte. Over hoe mooi het is nu de bladeren al verkleuren, over de leukheid van het maken van herfstfoto’s en over het speldje dat de lange haren van het schattige ceasarhondje uit z’n ogen hield (echt waar). Van die korte wandelpraatjes waarbij je, als je niks meer te zeggen hebt, gewoon weer verder wandelt zonder een fatsoenlijke afsluiting, wat ik een opluchting vind want ik weet nooit hoe je dat soort spontane gesprekjes fatsoenlijk moet afsluiten. Smalltalk is zeg maar niet zo mijn ding.

Het was een ingekorte NS-wandeling van 8 km, tegenwoordig weer goed te doen voor mij. Tijdens mijn burnout kon ik helemaal niet ver wandelen. Ik raakte dan na een uur al helemaal uitgeput. Ik ben zo blij dat die periode nu voorbij is en ik weer echt dingen kán.

Het is ook wennen om weer op mijn lichaam te kunnen vertrouwen. Elke keer als ik op het punt sta om iets potentieel vermoeiends te doen, ben ik bij voorbaat al gespannen. Ik ben dan bang dat ik het niet ga volhouden en mezelf in uitgeputte staat naar huis toe zal moet slepen in de wetenschap dat ik niet goed voor mezelf heb gezorgd (en dat laatste is misschien nog het ergste). Elke keer dat ik toch op stap ga ben ik dan ook heel trots en dankbaar dat het nu wél weer kan.

Een voordeel van in je eentje wandelen is dat je ongegeneerd van elke scheet een foto kunt maken. En daar houd ik van! Als ik eenmaal mijn camera heb gepakt zie ik ineens zoveel mooie dingen om me heen en kan ik niet meer stoppen met kijken, kijken en nog eens kijken. Alsof ik hyperactieve ogen op steeltjes heb. (Niet zo mindful maar wel leuk.)

Ik vind het leuk om zo ver in te zoomen dat je niet meer goed ziet wat iets eigenlijk is. Je kadert dingen dan niet in als een ding, en daarom zie je veel beter de esthetiek van de vormen en kleuren en compositie.

Ik vond het zo fijn in mijn eentje in het bos dat ik het jammer vond om weer tussen de mensen te zijn. Maar op weg naar huis in de trein, toen alle duffe Nederlandse stads- en dorperigheid aan me voorbijflitste, bedacht ik me dat het bos er altijd is. Je zou het niet denken met al die keurig op een rijtje geplaatste huizen die ons continu omringen, maar het grote donkere bos ligt er altijd achter. Er is altijd een plek waar je helemaal alleen kunt zijn zonder dat je je tot andere mensen hoeft te verhouden. (Of waar je gezellig met een vriendin kunt gaan wandelen wanneer die weer beter is.)

Wandelen jullie wel eens in je eentje? Moet je dan ook over een drempel heen?